True Love Kiss : Chapter 1 - I know you

ข้อมูลเบื้องต้น

เพิ่งเปิดไอดีใหม่ -0- ชอบคู่นี้เลยลองมาแต่งฟิคดู เป็นตอนสั้นๆนะ >< อันนี้ตอนที่ 1 ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

"นางฟ้าแม่ทูลหัว..?"

 

 

เด็กสาวผิวขาวนวล

กายของนางปราศจากซึ่งตำหนิแม้เพียงน้อยนิด ดวงตางดงามของนางที่ถูกส่องลงมาด้วยแสงแดดอุ่นยามเช้า

ค่อยๆเปิดขึ้น เผยให้เห็นประกายแสงสีทองที่สะท้อนที่นัยน์ตา เสียงหวานเล็กส่งผ่านลำคอออกมาอย่างแผ่วเบา

สาวน้อยจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีขาวพร้อมมองไปรอบๆ

 

 

"นางฟ้าแม่ทูลหัว?"   นางเปร่งเสียงขึ้นอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมืออ่อนนุ่มไปลูบผมสีทองสลวย

ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆราวกลีบดอกไม้ที่หามิได้ในโลก

 

 

"นางฟ้าแม่ทูลหัวอะไรกันเล่าออโรร่านี่ป้าเอง"  หญิงแก่ในชุดสีแดงปอนๆเอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม

กระพริบตาให้หญิงสาว

 

 

"เอ้า?ป้าน็อทแกรสซ์แล้วนางฟ้า...เอ่อ" ออโรร่าค่อยๆวางเท้าลงแตะพื้นไม้ พลางชะเง้อมองรอบๆอย่างฉงน

 

 

"แล้วออโรร่าหิวอะไรรึยัง? พวกป้าเพิ่งไปขุดแครอทมาใหม่ๆสดๆเลยนะ มีดินติดด้วยท่าทาง

น่ากินสุดๆ เรารีบไปกินกันเถอะ" หญิงแก่ยิ้มจนเห็นรอยตีนกาทั้งสิบแฉกแล้วจูงข้อมือเล็กๆ

ของสาวน้อยไปหน้ากระท่อมเล็กๆ

 

 

...แต่สิ่งที่พบกลับผิดแปลกไปจากเดิม...

 

 

"แครอท..ฮ๊า ! แครอทหายไปไหน? " สาวแก่ชุดสีแดงจับกระโปรงวิ่งเร็วไปยังจุดที่แครอทหายไป

แล้วโงกหัว พลิกก้อนหินหาอย่างกังวลใจ

 

 

"นี่! ฟลิทเติ้ล..ธิสเติลทวิต!!! " ป้าชุดแดงตะโกนดังลั่น

 

 

 ตึง ! ตุบ ตุบ ครื้น!!!

 

 

ฝีเท้าวิ่งกระทบพื้นไม้ประสานเสียงกันราวกับฟ้าคำราม ก่อนจะปรากฏผู้หญิงสองคนในชุดสีฟ้าและ

เหลือง ล้มทับประตูพังลง

 

 

"ว่าไงย๊า...!?" ผู้หญิงสองคนตะโกนตอบรับ

 

 

"พวกเจ้าเห็นแครอทที่วางไว้ตรงนี้มั้ย?" น็อทแกรสซ์มองค้อนแล้วท้าวเอวถาม

 

 

"ไม่เลย..ข้าเปล่าน๊า ฟลิทเติ้ลรึเปล่าที่เอาไปง่ะ"

 

 

"ห๊า! อะไรยะ อย่ามาโทษข้าสิ"

 

 

"แล้วงั้นใครเอาไปล่ะถ้าไม่ใช่พวกเรา... คนที่ถามเอาไปเองซะล่ะมั้ง เหอะ" ธิสเติลทวิตเบะปากใส่น็อทแกรสซ์

 

 

"หนอยแน่! นี่ใส่ร้ายข้าเหรอ ?"

 

 

เหล่าป้าๆทั้งสามคนดูเหมือนจะลืมเรื่องอาหารเช้าของสาวน้อยไปเสียสนิท และไม่ได้สนใจนางเลย

 

 

"ป้าๆคะ ข้าหิวแล้วนะ...สงสัยจะอีกยาว" ออโรร่าเอ่ยเบาๆก่อนจะถอนหายใจแบบหน่ายๆ

 

 

" จงมาหาข้า "

 

 

เสียงอันเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านซ้ายมือของออโรร่า เสียงช่างเย็นเยือกราวกับมีเวทย์มนต์จนทำให้

ความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นนั้นดูไร้ความหมายไปเสียนี่

 

"น...นั่นใครน่ะ?" เด็กสาวย่างเท้าเข้าไปหาต้นเสียงแล้วปรากฎเงาตะคุ่มค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหาตัวนาง

 

 

สิ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าออโรร่า คือ เขาสองข้างที่แสดงให้รู้ว่าคนหรืออะไรบางอย่างที่อยู่เบื้องหน้านาง

ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน แต่มันคืออะไรกันล่ะ

 

 

"มานี่สิ เจ้าหน้าอัปลักษณ์"

 

 

หญิงสาวร่างสูงโปร่งแต่งกายด้วยชุดสีดำ มีโหนกแก้มที่นูนได้รูป ริมฝีปากสีแดงอิ่มงดงาม นางจ้องมอง

ออโรร่าด้วยดวงตาสีฟ้าแกมเขียวเมื่อมองลึกลงไปจะพบประกายสีทอง

 

 

"ท่าน?..ใช่ท่านจริงๆ"

 

 

ออโรร่ายืนนิ่งสักพักก่อนฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใสแล้ววิ่งเข้าไปหาหญิงสาวที่ดูราว

กับเป็นแม่มด ซึ่งไม่น่าไว้ใจแม้แต่นิด แต่ออโรร่ากลับรู้สึกปิติยินดีกับการได้พบ

กับหญิงผู้่นี้ นางเป็นใครกัน

 

 

"อย่าเข้ามาใกล้ข้า ยัยอัปลักษณ์" นัยน์ตางดงามเหลือบมองตามเด็กสาวที่วิ่งเข้ามา

อย่างไม่ละสายตา

 

 

"ข้ารู้จักท่าน! นางฟ้าแม่ทูลหัว.." แลดูปิติยิ่งนัก สาวน้อยผู้บริสุทธิ์จับมือของคน

ที่ตนเรียกว่า  'นางฟ้าแม่ทูลหัว'  มากุมไว้พร้อมเผยรอยยิ้มจากดวงใจอันเปี่ยม

ไปด้วยความสุขยิ่งนัก

 

 

"เจ้า?รู้จักข้ารึ" หญิงในชุดดำมองออโรร่าอยู่นิ่งๆ

 

 

"อื้ม เห็นท่านอยู่ตลอดเวลา เงาของท่านติดตามข้าอยู่ตลอด ท่านคอยปกป้องข้า

ท่านไม่เคยละสายตาจากข้า สัมผัสจากมือท่านข้าคุ้นเคยกับมันมาก นามของท่าน

ก็คือ...เอ่อ"  ออโรร่าปล่อยมือเรียวอย่างอ่อนโยนแล้วหมุนไปรอบๆอย่างเริงรื่น

ก่อนจะหันกลับมาถามด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ

 

 

"มาเลฟิเซนท์.."

 

 

"อ๋า ใช่ท่านมีนามว่า มาเลฟิเซนท์.. ข้าขอเรียกท่านว่า แม่ทูลหัวนะ" นางส่งสายตา

ออดอ้อนราวกับเด็กอ้อนขอขนม

 

 

"โอ้ว..ได้สิ ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าหน้าอัปลักษณ์" สายตาเย็นชาเริ่มมีความอ่อนโยนเข้า

มาบ้าง

 

 

"ขอบคุณค่ะ แม่ทูลหัว"

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก แต่เจ้าหิวมิใช่รึ เก็บผลไม้ต้นเตี้ยๆตรงนั้นกินซะสิ" มาเลฟิเซนท์

ชี้แล้วเหลือบหางตามองไปทางต้นเบอร์รี่ที่เป็นพุ่มต่ำพอจะเอื้อมมือหยิบได้

 

 

"ค่ะ ! ...อ..อ๋อย ข้าเก็บไม่ถึงค่ะแม่ทูลหัว" ออโรร่าพยายามเอื้อมเก็บผลเบอร์รี่ตรงหน้า

แต่ก็ต้องหันกลับมาหามาเลฟิเซนท์แล้วทำหน้าละห้อย

 

 

"ฮึ. . ฮ่ะๆ เจ้านี่โง่จริงนะ ลองดูใหม่ข้าจะไม่เก็บให้เจ้าหรอกนะ" มาเลฟิเซนท์เดินเข้าไป

ใต้พวงเบอร์รี่แล้วกอดอกหลวมๆ

 

 

"ค่า แม่ทูลหัว" ออโรร่าเหยียบขึ้นบนก้อนหินแล้วพยายามใช้มือเล็กๆของตัวเองเอื้อมไป

ให้ถึงพวงผลเบอร์รี่บนต้น

 

 

"จงหล่นลงมา..."

 

 

"อ้าว ลูกเบอร์รี่ ว๊าย!" ออโรร่าพลาดท่าเพราะเผลอมองตามลูกเบอร์รี่ที่หล่นลงในมือของ

มาเลฟิเซนท์

 

 

นอกจากเบอร์รี่นั้นที่อยู่ในมือของมาเลฟิเซนท์แล้ว ออโรร่าเองก็เช่นกัน นางร่วงลงมาจาก

ก้อนหินลงมาอย่างปลอดภัยภายในอ้อมแขนของแม่ทูลหัวของนาง

 

 

"แน่ะ...เจ้านี่ซู่มซ่ามเสียจริง" มาเลยฟิเซนท์ยิ้มขึ้นเล็กน้อยที่มุมปากพลางเหลือบตาไปมอง

พวงผลเบอร์รี่ที่นางใช้เวทย์มนต์ทำให้มันตกลงมา

 

 

"ข ขอโทษค่ะแม่ทูลหัว" ออโรร่าเงยหน้ามองมาเลฟิเซนท์อย่างหวาดๆเพราะความเกรงใจ

 

 

"สงสัยเจ้าจะหิวจนตาลาย เอางี้แล้วกัน...ฮึ"

 

 

มือเรียวของหญิงรูปร่างสูงโปร่งค่อยๆหยิบผลเบอร์รี่สีแดงขึ้นมาแล้วบรรจงวางลงบนริมฝีปาก

เรียวบางของออโรร่าอย่างอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายของนางจับจ้องไปยังดวงตาอีกคู่ที่มอง

จ้องกลับมาด้วยความสงสัย

 

 

"กินสิ ข้าอุตส่าห์เก็บให้แล้วยังไม่พอใจอีกรึไง?" มาเลฟิเซนท์ย้ำแล้วมองแบบหน่ายๆ

 

 

"ค่า..." ออโรร่าเผยอริมฝีปากรับแล้วเคี้ยวผลเบอร์รี่ช้าๆ

 

 

"แหม ..ยัยอัปลักษณ์นี่ว่านอนสอนง่ายกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีกนะเนี่ย. . เอาเป็นว่าวันหลังข้าจะไม่เรียก

เจ้าว่าอัปลักษณ์อีกเพื่อแลกกับความว่านอนสอนง่ายของเจ้าแล้วกัน ฮึฮึ.." มาเลฟิเซนท์ดูความสุขกับ

สิ่งที่กำลังเห็นอยู่ นางใช้ปลายเล็บแตะที่ริมฝีปากออโรร่า สายตายังจับจ้องอยู่อย่างพึงพอใจ

 

 

"แม่ทูลหัว?" ออโรร่ามองอย่างสงสัย

 

 

"อ้ะ? ไม่ได้แล้ว" มาเลฟิเซนท์ใช้เวทย์มนต์กับออโรร่าให้เธอหลับไปชั่วขณะแล้วค่อยๆลอยไปเรื่อยๆ

จนถึงหน้ากระท่อมจากนั้นจึงคลายมนต์ออก

 

 

"เอ๊ะ? แม่ทูลหัว.. หายไปไหนแล้วล่ะ" เด็กสาวมองไปรอบๆอย่างสับสนและงงงวย

 

 

"ฮิฮิ..แม่ทูลหัว" ออโรร่าเหลือบกลับมามองสิ่งที่อยู่ในมือแล้วเผยรอยยิ้มสดใสขึ้นบนใบหน้า

พลางหยิบมันมาใส่ปากอย่างมีความสุข

 

 

มาเลฟิเซนท์ก็เช่นกัน นางรู้สึกมีความสุขที่ได้จ้องมองออโรร่า แต่มิใช่ด้วยการเห็นคำสาปก่อตัวแต่

เป็นการได้เห็นเด็กสาวเติบโตขึ้นอย่างสง่างามและสดใส หัวใจของนางถูกเปลี่ยนไปได้ในชั่วพริบตา

ที่ได้พบกับออโรร่า

 

 

"กินให้อร่อย...แม่หนู"